Myślę, czuję, jestem

W życiu każdego człowieka prędzej czy później nadchodzi taki dzień, że tracimy kogoś bliskiego. W chwili śmierci wszyscy jesteśmy równi, nie ma znaczenia status społeczny czy materialny. Po stracie kogoś bliskiego, czy to będzie ktoś z rodziny czy też przyjaciel zawsze pozostaje smutek, żal, rozpacz a czasem złość na niesprawiedliwy los. Są to nasze naturalne, ludzkie i w pełni zrozumiałe emocje. I nie można się ich wstydzić, nie ma ku temu najmniejszych nawet powodów. Co można powiedzieć pogrążonej w smutku i żałobie rodzinie? Czasami jest to trudne, brakuje nam odpowiednich słów ale nie potrzeba wyszukanych słów, wystarczy zwykłe "Bardzo Ci współczuję" i to wystarczy, te 3 zwykłe słowa w takiej chwili znaczą naprawdę bardzo wiele.

Najbardziej kontrowersyjny i palący problem współczesnego świata to temat uchodźców i terroryzmu, jest to temat trudny ale i o takich tematach należy pisać czy też mówić. Nie ma co chować głowy w piasek i udawać, że nic się nie dzieje, że nas to nie dotyczy bo to nieprawda. Żyjemy na tej samej kuli ziemskiej i to jest problem całego świata a już na pewno jest to duży problem dla Europy. Współczesny terroryzm jest nieprzewidywalny, stosują różne metody, używają siekier, noży, maczet, nawet samochodów do rozjeżdżania ludzi no i ciągle bardzo popularnych bomb, pewnie ze względu na bardzo dużą ilość poszkodowanych a o to przecież chodzi, żeby wyrządzić jak największą ilość szkód, żeby zabić jak największą ilość ludzi.

Witam na moim blogu. Niedawno ktoś mi napisał, że powinnam prowadzić bloga. Moja pierwsza myśl, ja? O czym ja będę pisała? Kto to będzie czytał? "Przespałam się" z tym pomysłem i w sumie czemu nie? Lubię pisać a zawsze będzie to dla mnie jakieś nowe doświadczenie. Jeżeli ktoś będzie miał ochotę czasami coś mojego przeczytać to będzie mi bardzo miło ale jeżeli będę pisała sama dla siebie to nic nie szkodzi, potraktuję ten eksperyment jako swoistego rodzaju pamiętnik. Nowoczesny pamiętnik. Kiedyś, jak będę starą babcią, usiądę w bujanym fotelu z tabletem w ręku albo ze swoim super wypasionym smartfonem kupionym za pieniądze z emerytury, na którą całe życie będę ciężko pracowała i z chęcią poprzypominam sobie moje myśli, to co się wokół mnie działo. O ile oczywiście będę pamiętała nazwę mojego bloga i że w ogóle pisałam bloga